O artyście

Tadeusz Kalinowski Urodził się w Warszawie w 1909 roku. W latach 1929–1937 studiował scenografię, malarstwo i architekturę wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Już w 1939 roku rozpoczął współpracę z najważniejszymi reżyserami międzywojnia: Leonem Schillerem i Wilamem Horzycą. Tworzył scenografię dla prowadzonych przez nich teatrów w Łucku, Łodzi, Warszawie, Bydgoszczy, Toruniu i Poznaniu. Współpracę tę kontynuował po wojnie aż do 1953 roku. W międzyczasie organizował działania pierwszej powojennej awangardowej grupy artystów 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm), do której należał wspólnie z m.in. J. Houwaltem, A. Lenicą i F.M. Nowowiejskim.

Od roku 1957 do 1961 uprawiał głównie malarstwo w stylistyce informel; zainteresował się także tzw. „sztuką śmietnika”, tworząc do 1962 roku obrazy z użyciem rozmaitych materiałów wtórnych umieszczanych na powierzchni płótna. Jednocześnie, aż do 1966 roku powstawały jego grafiki, którym artysta poświęcił kilka lat swego życia. W następnej dekadzie Kalinowski powrócił do malarstwa wpisując się w dominujący wówczas styl abstrakcji geometrycznej. Jednak już w połowie lat 70. artysta wprowadzał do swej twórczości wątki malarstwa ornamentacyjnego oraz obrazów z literami, prowadząc tym samym swoistą grę z tendencją realistyczną w sztuce.

Na lata 1977-1980 przypadł tzw. „okres kalejdoskopowy”, który do dziś uznawany jest za jeden z najistotniejszych w działaniach artysty. Od lat 80. aż do śmierci w 1997 roku jego malarstwo zdominowały trzy główne idee plastyczne, tzw. Układy (Otwarty, Wielostronny, Zamknięty). Korzystał wówczas z różnych rodzajów płócien, jak np. workowe, lniane, czy juta, których powierzchnie pozostawiał częściowo nie zamalowane. Tadeusz Kalinowski wziął udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in. w Poznaniu, Warszawie, Krakowie, Szczecinie i Zielonej Górze oraz poza granicami, w ówczesnej Czechosłowacji, Niemczech i Szwecji. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Poznaniu, Warszawie i Szczecinie, w Muzeum Śląskim w Katowicach, a także w kolekcjach prywatnych w Polsce, Niemczech, Austrii, Szwecji i Stanach Zjednoczonych. Zmarł w Poznaniu w 1997 roku.

Wystawa