W pierwszy dzień kalendarzowej wiosny Ego zaprezentuje wystawę dwójki młodych artystów, absolwentów poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego( oboje obecnie związani zawodowo z macierzystą uczelnią).
Ich wieloletnia znajomość, a często i współpraca artystyczna staje się  wizualną opowieścią o wspólnym terytorium, jego przekraczaniu, opuszczaniu ( i powracaniu).
Ekspozycja porusza także temat przenikania się mediów, zapożyczeń i cytatów itp.

ARE WE THERE YET?

Wystawa Ewy Kubiak oraz Piotra Macha bada filiacje i różnice między artystami, którzy
stanowią duet, tak w życiu, jak i sztuce. Nieco mroczny plakat, ukazujący kobietę i
mężczyznę na złomowisku, gdzie każde patrzy w inną stronę, pozwala nam jednak zwątpić w
status ich deklaracji, a przynajmniej wziąć ją w lekki cudzysłów, znoszący wyraźną granice
między punktem wyjścia i dojścia. Nie mamy również wątpliwości, że ich spotkanie w jakimś
momencie życia oraz wynikające z niego konsekwencje dla sztuki w tym przypadku
określone zostało przez zachowanie złożonej natury indywidualności.
Ton prezentacji wątków dotyczących osobistej relacji dwójki bohaterów, nadawany jest przez
konwencje i tematy filmowe, realizowane przez nich w medium wideo oraz rysunku. Zakres
wspólnych zainteresowań artystów dopełnia ponadto wyczuwalna w ich pracach inklinacja do
tekstu, co dodatkowo podbija stawkę prowadzonej przez nich gry z widzem. Dotyczy ona nie
tylko kwestii rozproszonego autorstwa, świadomych lub podskórnych zapożyczeń, ale może
przede wszystkim zacierania granic między rzeczywistością a fikcją. Wiodąca okazuje się
przy tym konwencja kina drogi, sygnalizowana w tytułowym pytaniu wystawy, zapętlającym
początek i koniec. W efekcie przyjęcia zasady kinematograficznej umowności jako wiodącej
idei wystawy między zaprezentowanymi na niej pracami powstaje sieć intertekstualnych
odniesień, w których przesłanki wynikające z indywidualnych, przeplatających się ze sobą
biografii schodzą na dalszy plan w stosunku do biografii rozumianej jako fascynująca
konstrukcja, wykraczająca poza faktograficzną koncepcję autorstwa. Macha i Kubiak
pokazują ponadto, że z pewnymi wyjątkami – w postaci chociażby duetu Gilbert & George,
świadomie prezentującego nieosiągalną w życiu koncepcję jedności między partnerami –
raczej trudno zakładać, że artyści eksponować będą biografie spod znaku długiego,
szczęśliwego i twórczego życia.
Kubiak i Macha reżyserują sytuację wystawienniczą, w której ewentualne wzajemne wpływy
oraz różnice między nimi przybierają postaci świadomie nieczytelnych dla widzów ekranów
projekcji. Oglądając rysunki w relacji do wideo i vice versa, odnosimy wrażenie, że
podobnemu przedstawieniu podlega kwestia wymiany kompetencji, pojawiająca się wraz ze
wspólnym doświadczeniem życiowym. Choć nie jest tajemnicą, że Kubiak nauczyła się od
Macha techniki filmowania na taśmie 8 mm, a wrażliwość Macha na tekst jako element sztuki
wizualnej wiele zawdzięcza artystce, która jest również autorką prozy, sposób zaznaczenia
przez twórców kwestii własności intelektualnej, jak też ich niezgody na role drugoplanowe,
wyklucza dosłowną walkę czy upubliczniony antagonizm, często pojawiające się miedzy
artystami, gdy coś idzie nie tak. Ich postawa, manifestowana we wspólnym stanowisku
faworyzującym inscenizację dialogów między włączonymi w wystawę mediami,
podtrzymywanie iluzji oraz budowanie napięcia, nie skupia się na wojnie, lecz na pożądaniu,
które jej nie wyklucza. W wykreowanym przez nich widzeniu rzeczywistości związkowej
pobrzmiewa żiżkowska teoria kina jako sztuki pozoru, zwodzenia, ale także realizacji
pragnień. Idąc tym tropem, widzimy, że rzeczywistość ta okazuje się , tak jak kino ,
tajemniczą przestrzenią, punktem odrealnionym, w którym jest miejsce tak na mrok, jak i
uładzenie – raczej niedokończonym projektem niż gotowym produktem.
Wystawa wpisuje się w niedawny trend zainteresowania kwestią relacji między artystami (np.
Zofia Krawiec, Miłosny performans, 2016 czy Łukasz Ronduda, Serce miłości, 2017).
Umykając przy tym perspektywie biografizmu, a także kinowości par excellence, oferuje
efekt odraczający warunki ograbienia artystów ze sfery prywatnej, a co za tym często idzie –
prymitywnego zawłaszczenia ich światów.

Ewelina Jarosz

Ewa Kubiak

Ur.1986. Ukończyła Malarstwo i Edukację Artystyczną na UAP w Poznaniu. Doktorantka
Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich na Wydziale Komunikacji Multimedialnej (UAP). Od
2013 pracuje jako asystent w pracowni malarstwa prof. Dominika Lejmana na macierzystej uczelni.
Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012), laureatka Stypendium
Artystycznego Miasta Poznania (2011), finalistka konkursu Talenty Trójki (2016), stypendystka
CECArstslink w Nowym Jorku (2016). Brała udział w programach rezydencji artystycznych
GlogauAIR w Berlinie (2017), Grand Central Art Center w Santa Ana, CA (2016), Kultivera w
Tranas, Szwecja (2015) oraz programu “Laboratorium” w CK Zamek w Poznaniu (2013).
Mieszka i pracuje w Poznaniu i Berlinie.

Piotr Macha

Urodzony w latach osiemdziesiątych w Sosnowcu, absolwent ASP w Poznaniu na wydziale
malarstwa, oraz Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich na Wydziale Komunikacji
Multimedialnej (UAP). Od 2012 pracuje jako asystent w pracowni malarstwa prof. Piotra C.
Kowalskiego na macierzystej uczelni. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego,
rezydent programu “Laboratorium” w CK Zamek w Poznaniu. Zajmuje się głównie instalacją,
rysunkiem, dźwiękiem, oraz filmem analogowym, jest również autorem videoklipów dla takich
wykonawców jak: Piernikowski, 1988, Kristen. Wystawiał swoje prace min. w galerii Zachęta w
Warszawie, CSW w Toruniu, Kunstquartier Bethanien w Berlinie,w galerii Arsenał w Białymstoku,
na Miesiącu Fotografii w Krakowie (laureat sekcji ShowOff).