Zjawisko śmierci od dawna skłaniało do twórczych poszukiwań i pobudzało ludzką wyobraźnię. Lęk przed śmiercią jest jednym z najbardziej pierwotnych przeżyć w świecie ożywionym. U człowieka nabiera on szczególnego znaczenia, gdyż opiera się nie na rzeczywistym przeżyciu własnej śmierci, lecz na antycypacji jej nastąpienia. Jedną z zasadniczych cech lęku przed śmiercią jest jego powszechność i nieuchronność. W sferze psychologicznej człowiek nieustannie czuje się zagrożony możliwością nieistnienia i nie jest w stanie pozbyć się tego lęku mimo argumentów przekonujących o braku sensu lękania się śmierci. Zdaniem wielu autorów, lęk przed śmiercią przeważa nad wszystkimi innymi lękami, chociaż nie działa tak bezpośrednio jak one.
Nieuchronność przeistoczenia się z bytu w niebyt na poziomie indywidualnym nie kończy jednak owego bytu w szerszym kontekście. Powszechne przekonanie o tym, że trup milczy nie jest wcale oczywiste. Szczególne upodobania do “rozmów” ze zmarłymi, obok patologów, mają antropolodzy sądowi. Specjaliści, dla których ułożenie ciała i stan jego rozkładu stanowi swoistą mowę ciała ze strony zmarłych.
Tematem wystawy jest przede wszystkim fizyczna strona śmierci, a nie jej wymiar egzystencjalny i metafizyczny.