Studiowanie ciała ludzkiego  inspirowało od zawsze  artystów,  a z racji niedostępności  modelek i modeli –  nierzadko idącej w parze z ubóstwem środków płatniczych –  wybór z oczywistych względów  zacieśniał się do jedynej bezwarunkowo dostępnej osoby czyli samego twórcy.  Rzadziej  powyższa zależność występowała  u tworzących kobiet bowiem nieomal do końca XIX wieku  w tradycyjnych patryjarchalnych społecznościach np. Europy zawód artysty( rysownika, malarza, rzeźbiarza) przypisany był mężczyźnie. Trudna sytuacja kobiet wybierających pracę artystyczną  wiązała się  przede wszystkim z brakiem dostępu do wyższych uczelni sztuki.

W fotografii  – jako  znacznie późniejszej dziedzinie twórczej aktywności  – temat własnej cielesności zaznaczył się od początku nadzwyczaj silnie.  Pokusa skierowania aparatu na siebie stała się sposobem nie tyle na zaspokojenia prywatnej ciekawości  czy uchwycenia  prawdy obiektywnej ( od słowa „ obiektyw”) o samej, samym sobie, ale popularną i przystępną formą badania kondycji  człowieka w ogóle.   Trudno nie zauważyć, że najnowsza wszechobecna  moda na robienie selfie jest pokłosiem i zarazem karykaturą tak pojmowanej introspekcji.

W miesiącu lutym galeria przygotowała mini przegląd *postaw artystycznych w polskiej fotografii kreacyjnej, gdzie motyw własnego ciała stał się istotnym środkiem wyrazu zindywidualizowanych treści artystycznych.  Tak się składa, że wybrane zdjęcia  wykonały kobiety – artystki, które stosując   tę metodę pracy stanęły w kontrze do strywializowanych przekazów wizualnych eksploatujących wizerunek  nagiej kobiety w jedynie „słusznym” kanonie – ponadczasowego i pożądanego obiektu.

Kilka prezentowanych na wystawie prac  z lat 70. I 80. ubiegłego wieku wyrażających głęboki sprzeciw  wobec panujących modeli kobiecej samorealizacji ( Natalia LL, Teresa Murak, Ewa Partum) zyskało miano ikonicznych stając się źródłem inspiracji dla całego pokolenia młodych adeptek fotografii   (Anna Senkara, Martynka Wawrzyniak). 

Z  kolei  Autoportret z Pałacem Zofii Kulik można odczytać jako śmiałe i nie pozbawione ironii  nawiązanie do nowożytnej ikonografii  chrześcijańskiej ( artystka  świadoma gestu i zastosowanej symboliki wyłania się z groty o waginalnym kształcie by dać światu przesłanie  i świadectwo).

Podobnie Elżbieta Jabłońska (Supermatka)fotografując siebie w stroju Batmana (z małoletnim synem na kolanach w otoczeniu sprzętów  domowych) odnosi się w sferze ikonograficznej do malarstwa dawnego (motyw Maryi Matki z Dzieciątkiem), ale zarazem  podejmuje na wskroś współczesny dyskurs feministyczny o roli i tożsamości współczesnej kobiety – matki – heroski.

Praca Jadwigi Sawickiej( Niedobra) oprócz oczywistych treści społecznych i feministycznych niesie ze sobą głęboki  przekaz egzystencjalny.

Auto -fotografie Anny Imieli (Modne rany) i Katarzyny Majak (Welon)dotykają szeroko eksponowanych wątków  kulturowych mód  i rytuałów społecznych , które mogą stygmatyzować i powodować  odczucie osobistej straty. 

                                                                                                                                                                                                                             *Wszystkie prace prezentowane na wystawie pochodzą z kolekcji  fotografii JK Madelskich.